ในปัจจุบันปัญหาขยะในมหาสมุทรที่พบมากได้สะท้อนให้เห็นถึงวิกฤตปัญหาขยะมูลฝอยที่มาจากบนบกสู่ท้องมหาสมุทร อันเนื่องมาจากหลายประเทศที่ทิ้งขยะพลาสติกไหลลงสู่มหาสมุทรซึ่งประเทศไทย ติดอันดับ 6 ของประเทศที่ปล่อยขยะลงสู่ทะเลมากที่สุดในโลก ถึง 2.83 ล้านตัน โดยทั่วโลกในแต่ละปีมีขยะพลาสติกไหลลงมหาสมุทรกว่า 8 ล้านตัน ซึ่งแพขยะในมหาสมุทรมีขนาดใหญ่กว่านครนิวยอร์กถึง 34 เท่า ชิ้นส่วนของพลาสติกเหล่านี้มีความคมเปราะบาง เป็นพิษ และพบได้บ่อยในกระเพาะอาหารของซากปลา เต่าทะเล และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในทะเล เมื่อเศษพลาสติกเข้าสู่ร่างกายของสัตว์ทะเลแล้วจะส่งผลให้กระเพาะอาหารและลำไส้อุดตัน เนื่องจากกระบวนการย่อยอาหารไม่สามารถย่อยเศษพลาสติกเหล่านี้ได้ ทำให้ร่างกายของสัตว์ทะเลอ่อนแอลงและตายในที่สุด นอกจากนี้แล้วพลาสติกดังกล่าวยังสามารถแตกตัวเป็นชิ้นเล็กๆ หรือไมโครพลาสติก ซึ่งสามารถสะสมอยู่ในกล้ามเนื้อของสัตว์ทะเลซึ่งจะถูกบริโภคโดยมนุษย์ และมีรายงานการก่อมะเร็งของไมโคร พลาสติกที่สะสมอยู่ในสัตว์ทะเลอีกด้วย
บรรจุภัณฑ์ที่ใช้ตามแหล่งท่องเที่ยวทางทะเลไม่ว่าจะเพื่อการอุปโภคบริโภค หรือ กิจกรรมต่างๆ ในบริเวณชายหาดและท้องทะเล ส่วนใหญ่เป็นบรรจุภัณฑ์พลาสติก อาทิเช่น ถ้วย ถาด ช้อน ส้อม และถุง ซึ่งเป็นการใช้ครั้งเดียวทิ้ง ไม่มีการใช้ซ้ำ จึงทำให้มีขยะพลาสติกเป็นจำนวนมากในแต่ละวัน ซึ่งมีโอกาสสูงมากที่ขยะพลาสติกจะตกค้างในทะเล ซึ่งส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม ระบบนิเวศ และภาพลักษณ์ของประเทศไทย ซึ่งประเทศไทยมีรายได้ที่สำคัญจากการท่องเที่ยวทางทะเลมากกว่า 1 ล้านล้านบาท ดังนั้นเพื่อเป็นการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม และยกระดับการท่องเที่ยวประเทศไทยอย่างยั่งยืน การจัดการขยะพลาสติกจึงเป็นเรื่องที่จำเป็นที่ต้องบริหารจัดการตั้งแต่ขยะบนฝั่งก่อนลงสู่การเกิดขยะในทะเล แนวทางหนึ่งในการบรรเทาปัญหาดังกล่าวก็คือการใช้พลาสติกจากบรรจุภัณฑ์ที่สามารถย่อยสลายได้ทางชีวภาพทั้งบนบกและในทะเล ซึ่งเป็นทั้งการลดขยะจากแหล่งกำเนิดและการกั้นขยะก่อนลงสู่ทะเล ควบคู่ไปกับการศึกษาพฤติกรรมของผู้บริโภคและผู้มีส่วนได้เสียที่มีต่อการใช้และการกำจัดขยะที่เกิดจากบรรจุภัณฑ์ในพื้นที่บริเวณชายหาดเพื่อพิจารณาความเป็นไปได้ในการหารูปแบบที่เหมาะสมของการนำบรรจุภัณฑ์ย่อยสลายได้มาใช้ในพื้นที่บริเวณชายหาด

1. จากการดำเนินการกิจกรรมดังกล่าว ได้ทำให้เห็นถึงศักยภาพของชุมชนและภาคีในการมีส่วนร่วมตลอดจนความตั้งใจที่จะขับเคลื่อนโมเดล “บางแสนมหานคร” ที่สามารถพัฒนาไปสู่ความยั่งยืนได้ต่อไป โดยในมิติของขยะที่เกิดขึ้นนั้นมีเป้าหมายที่จะนำมาสู่การออกแบบหรือสร้างคุณค่าใหม่ (Circular economy) โดยผ่านกิจกรรมการสร้างการมีส่วนร่วมของชุมชนและภาคี นอกจากนี้การนำมาสร้างคุณค่าใหม่นั้นจะอยู่ในรูปแบบของธุรกิจซึ่งจะสร้างรายได้และผลตอบแทน ตลอดจนมีการจ้างงาน และการใช้ของต่าง ๆในพื้นที่ ทำให้เกิดการสร้างเศรษฐกิจหมุนเวียนในพื้นที่
2. การดำเนินการดังกล่าวผ่านเครือข่ายภาคีทั้ง 5 ภาคส่วนสามารถนำมาสรุปเป็นแนวทางในการบริหารจัดการขยะอย่างเป็นรูปธรรม และจะนำไปสู่การออกแบบระบบ กลไก และโมเดลทางธุรกิจที่สามารถนำไปสร้างรายได้ และต่อยอดเป็นองค์กรธุรกิจต้นแบบที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมและสร้างความยั่งยืนให้กับชุมชุนได้อีกด้วย
3. ข้อมูลวงจรขยะพลาสติกที่ ประเภทและปริมาณขยะพลาสติกตกค้างบนบกและในทะเลในพื้นที่ศึกษาที่ จำแนก single use plastic จากขยะพลาสติกทั้งหมด
4. นวัตกรรมการจัดการและการลดขยะทะเลในเชิงสังคมและในเชิงเทคโนโลยี
ในเชิงพฤติกรรม/สังคม
4.1 สร้างค่านิยมในการมาใช้พลาสติกย่อยสลายได้
4.2 สร้างจิตสำนึกในการทิ้งขยะให้ถูกที่
5. เชิงเทคโนโลยี : กระบวนการย่อยสลายที่มีประสิทธิภาพ
ผลิตภัณฑ์เพื่อทดแทนการใช้ single use plastic โดยเป็นบรรจุภัณฑ์จากพลาสติกชีวภาพ
และแบบจำลองเชิงแนวคิดในการควบคุมขยะกลุ่มเป้าหมายในพื้นที่ศึกษา